سخنان آیت الله مصباح درباره انتخابات

در این مسائل (انتخابات و فعالیتهای سیاسی) اگر ما انتظار داریم که همه معصوم باشند و همه حسن نیت و اخلاص داشته باشند، انتظار بجایی نیست. نه بنده معصوم هستم و نه شما، نه من صددرصد کارم برای خداست، و احتمالا بقیه هم همدرد من هستند. خب با این وضعیت چه باید بکنیم؟ باید سعی کنیم در هر امری اظهار نظر می کنیم – چه به عنوان انتخاب نماینده، چه انتخاب رئیس جمهور، چه خودمان می خواهیم رأی بدهیم، چه به دیگران توصیه کنیم یا لیست بدهیم – به قدر آگاهی مان نظر بدهیم؛ به اندازه ای که می دانیم و می توانیم پیش خدا اثبات کنیم که من تشخیص ام این بوده، ورود کنیم.

اول باید در یک موضوع قدرت تشخیص کافی داشته باشیم؛ اگر نداریم باید برویم و تشخیص پیدا کنیم. اگر می خواهیم کسی را معرفی کنیم، به کسی رأی بدهیم، از کسی حرف شنوی داشته باشیم و بواسطه معرفی او انتخاب کنیم، باید برویم اطلاعات کافی به دست بیاوریم، و ببینیم آیا برای این کار صلاحیت دارد؛ و آیا این فرد برای این کار اصلح است؟

متاسفانه عملاً در بسیاری از موارد اینطور نیست. مسئله رفاقت بازی هاست، و هدف منفعت بردن از قِبَل به قدرت رساندن این و آنی است که به ما نزدیکند. دنبال این هستیم که چه کسی کار ما را راه می اندازد، و به ما نفع می رساند.

وقتی من اینطور باشم، و شما و دیگران اینطور باشید، وضع همین می شود که می بینیم. اگر می خواهیم اینطور نشود، باید اول خودمان را بسازیم. باید وقتی می خواهیم درباره چیزی اظهار نظر کنیم، پیش خدا حجت داشته باشیم و یقین داشته باشیم که این کار، همان چیزی است که او می خواهد.

باید حب و بغض ها را بگذاریم کنار. واقعا بررسی کنیم که اگر قرار باشد این پست به این فرد داده شود، کس دیگری بهتر از او هست یا نه؟ اگر هست، باید او را معرفی کنیم، باید به او رای بدهیم. حالا رفیق حزبی مان باشد یا نباشد، همشهری من باشد یا نباشد. آیا روحیه مان اینطور است، یا می گوییم اول گروه خودمان، حزب خودمان، همشهری خودمان، و دسته خودمان؟! تا این مسائل از نظر شناخت، از نظر نیت و انگیزه درست نشود، و خودسازی نکنیم، کارمان تا قیامت لنگ می زند.