تصویر

استاد پناهیان: دین اگر سیاسی نباشد و تنها در محدوده فردیت خلاصه شود، توجیه کنندۀ ضعف‌های انسان و باز کنندۀ راه فرار از مسئولیت‌ها و تکالیف مهم است.

استاد پناهیان: دین سیاسی باشد، پرچاذبه‌تر می‌شود و افراد قوی را جذب می‌کند و دین غیرسیاسی، محل جذب افراد ضعیف‌النفس می‌شود و جاذبه‌اش را کاهش می‌دهد.

استاد پناهیان: ما برخی از مفاهیم سیاسی دین را هم غیر سیاسی فهم می‌کنیم، این نتیجۀ تلاش ۱۴۰۰ ساله ایست که برای تحریف دین و غیرسیاسی جلوه دادن آن کرده‌اند.

استاد پناهیان: حضور فرد باتقوا در عرصه سیاست با مظلومیت همراه است، چون باید دستورات دین را در سیاست‌ورزی رعایت کند در حالیکه رقبای بی‌تقوای او اهل ظلمند.

استاد پناهیان: در کشور ما مشکل ریشه‌ای، عدم توانایی مؤمنین برای زندگی جمعی است؛ آن‌هم نه زندگی جمعی به‌معنای حداقلی کلمه، بلکه به‌معنای حداکثری کلمه که «کار تشکیلاتی» است. مشکل ما اینجاست که خودمان را در این موضوع، رشد نداده‌ایم. اصلاً به ذهن خیلی از

استاد پناهیان: مهمترین عامل بردگی بشر در طول تاریخ بی‌اعتنایی مردم به سیاست و یا فریب خوردن آنها از سیاستمداران است و رسالت پیامبر، نجات بشر از بردگی است.

استاد پناهیان: برای رشد معنوی نیاز به برنامه روزانۀ تفکر داریم. باید به صورت مستمر و منظم دربارۀ موضوعات مهم بیندیشیم و الّا دچار بیماری غفلت می‌شویم. نباید تفکر و توجه را به شرایط و یا تمایل واگذار کنیم. توجه یافتن و تفکر دربارۀ مرگ و معاد، نعمات خد

استاد پناهیان: عارف شجاع می‌شود و هیچ عاملی مثل عرفان انسان را به اوج شجاعت آن هم همراه با عقلانیت نمی‌رساند. بیش از هر کسی سیاستمداران به شجاعت نیاز دارند.

استاد پناهیان: عارف شدن یعنی از خود گذشتن و به خدا پیوستن و مهمترین مصداق به خدا پیوستن یعنی فدای سعادت انسان‌ها شدن؛ و این یعنی در عرصه سیاست فعال شدن.

استاد پناهیان: معنویت حقیقی، انسان را به سرنوشت مردم و سیاست، حساس و بصیر می‌کند و معنویت کاذب انسان را دچار بی‌اعتنایی به جامعه و بلاهت سیاسی می‌کند.