در دوران نوجوانی در كنار تحصیل بـه ورزش كشتی نیز می پرداخت. پس از پایان دوره متوسـطه بـه ارتش راه یافت و سـال ۱۳۵۵ وارد هوانیروز شـد. جـزو ۳۶ نفـر از میان ۱۰۰ هزارنفـری بـود کـه بـرای خلبانی انتخاب شـد. در همیـن سـال بود کـه اعزام دانشـجویان بـه آمریـكا لغو شـده و اسـتادان آمریكایـی برای آمـوزش خلبانـان بـه ایـران می آمدنـد. روزی کـه یکـی از اسـتادان آمریکایـی یکـی از دانشـجویان ایرانـی را تحقیـر و بـه او توهیـن می کنـد، ذات او کـه عـادت بـه شـنیدن و دیـدن ایـن چیزهـا ندارد، سـاکت نمی نشـیند و بـا مشـت طـوری می زنـد کـه دنـدان اسـتاد آمریکایی می شـکند.

پایـان دوره آموزشـی اش مصادف بـا روزهای انقلاب شـده بـود. در آن زمـان تأمیـن امنیـت آسـمان تهـران را بـه همـراه چنـد تـن دیگـر از خلبانـان هوانیـروز بـر عهـده گرفت. ۷۰۰ سـاعت از هـزار و صد سـاعت پـرواز وی عملیاتـی و بـا شـرایط خـاص حاکـم بر آن بود . پروازهای مخاطره آمیز او در زير آتش توپخانه و هواپيماهای دشـمن در شناسـایی نقاط اسـتقرار و تانک هـای آنهـا بـه حـدی رشـادت آمیـز بـود كه یکبـار بالگرد او در سـال ۱۳۵۹ مـورد اصابت گلولـه دشـمن قرار گرفت و در رود کارون سـقوط کـرد که او نیز جانباز گردید. خـودش تعریف کرده اسـت: زمانـی کـه بالگـرد را زدند من احسـاس کـردم در دامـن بی بی فاطمـه زهرا سلام الله علیها هسـتم و ایشـان چـادرش را جلـوی گلوله هـا گرفتـه بـود. این نقل اسـت کـه در وصیت نامه اش نوشـته بود: مـن یک خلبان بسـیجی ام. سـرانجام ۱۵ اسـفند ۱۳۶۵ هلیکوپتـر کبـرای او مورد اصابت موشـک دشـمن قـرار می گیرد و در خـاک عـراق و میـان نیروهـای عراقـی سـقوط می کنـد. حجـم آتـش دشـمن در آن روز و روزهـای بعـدی چنـان زیـاد اسـت كه تیم جسـتجو نمی توانند پیكـر او و شـهید غالم اشـتری را از خط عراقی هـا بازگرداننـد. پيكـر خلبـان اشـتری پـس از يـك سـال پيدا شـد ولی از او نشـانی به دسـت نیامـد. ابتـدا بـا اخبـار ضـد و نقيـض خبـر از اسـارت او داده شـد؛ امـا بعد از ۱۳ سـال بـه تاريخ ۳۱ خـرداد ۱۳۷۸ گـروه تفحـص شـهدا، پيكر مطهر او را همـراه با پلاک هويت در اطـراف درياچه ماهی كشـف کردند و در مشـهد به خاک سـپرده شـد. کتاب شـرح آسـمان بـه قلـم محمـد خسـروی راد درباره این شـهید گرانقدر توسـط انتشـارات بـوی شـهر بهشـت به چاپ رسـیده اسـت.