پس از گذراندن مقدمات و ادبیات بخشی از سطوح خود فرا گرفت. پس از آن به همراه پدر خویش که از علمای معروف بود به مشهد آمد و به تکمیل متون فقهی پرداخت. سپس در درس خارج فقه و اصول از محضر آیات سید عباس شاهرودی، حاج آقاحسین قمی و میرزا محمد آقازاده شرکت جست. به تدریس سطوح متوسط و عالی فقه و اصول در مدرسه فاضل خان که از معتبرترین مدارس علمیه مشهد بود مشغول گشت و کم کم به مدرس رسمی لمعتین، قوانین، مکاسب و کفایه، هیئت و ریاضی در حوزه علمیه مشهد تبدیل شد.

وی از مجلس درس پر رونقی برخوردار بود و غالب فضلا و طلاب مشهد در حوزه درسش حضور می یافتند. او از عالمان زاهد و پرکار مشهد بود و در فاصله انحلال و تجدید سازمان روحانیت در عصر پهلوی اول، یکی از ارکان حوزه علمیه مشهد به حساب می‌آمد و یکی از پنج نفری بود که در لباس روحانیت باقی ماند و خلأ لباس نشد. وی بیش از ۶۰ سال شرح لمعه را تدریس کرده است. نظم و ترتیب درس او زبانزد است. به جز در روز تعطیل، منظم و مداوم و در ساعت مقرر تشکیل می شد. در برف های سنگین زمستان مشهد در رأس ساعت مقرر بر کرسی درس (که معمولاً در مسجد گوهرشاد منعقد می‌شد) قرار می‌گرفت. نظم حضور او چنان بود که حتی فوت فرزند سه ساله اش سبب تعطیل درس نگردید. دیگر از ویژگی هایش روح طلبگی و بی آلایشی و تواضع بود. با طلاب چون پدری مهربان بود و در صراط همدردی با آنان صدیقی دردآشنا بود. همچون قشر ضعیف طلاب زندگانی ساده داشت. در معیشت به قناعت آن هم از دسترنج خویش می گذرانید. طی دوران شصت ساله تدریس خویش درهمی از وجوه شرعیه اعم از خمس و سهم امام استفاده ننمود و فقط دریکی دو سال آخر عمر که دیگر توان خویش را از دست داده بود به مقداری برداشت، قناعت کرد و از عواید ناچیز مزرعه ای که کشت دیم و یا مرتع داشت استفاده می نمود. آیت الله سید علی خامنه ای، آیت الله تنکابنی و آیت الله سیستانی از شاگردان مشهور وی هستند. روزی آصف الدوله، والی خراسان سرزده به مدرسه محل تدریس او وارد شده و علمای حاضر را امتحان می کرد. وی که در حال تدریس بود به تمامی سؤالات ادبیات عرب آصف الدوله پاسخ داد لذا به واسطه احاطه عمیقش، لقب «نهنگ العلما» به وی داد. سرانجام در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۵۰ دار فانی را وداع گفت و در محل «دارالسیاده» حرم مطهر رضوی دفن شد.