در روستای خراشا از توابع جاجرم بجنورد ديده به جهان گشود. جد پدری او آیت الله سید عبدالحی بنی هاشم از علمای بزرگ بجنورد بود. دوره ابتدایی را در بجنورد و برای گذراندن دوره متوسطه به مشهد آمد. در ۱۴ سالگی مادرش را در اثر عوارض زایمان و عدم دسترسی به پزشک از دست داد. این واقعه تأثیر عمیقی بر او گذاشت و مصممش کرد تا به تحصیل طب بپردازد. تحصيلات خود را تا پايان دوره بهداري ادامه داد و در سال۱۳۳۹ به عنوان كارآموز در اداره آموزش فنی وزارت بهداري شروع به كار كرد. بیش از ۸ سال در سمت هاي بهدار و متصدي بهداري خورموج، ديلم و گناوه خدمت کرد و در کنار آن در رشته پزشكي نیز تحصیل کرد و فارغ التحصیل شد.

بعد از آن برای خدمت سربازی روانه غرب شد و در اسلام‌آباد غرب به خدمت پرداخت. پس از بازگشت او به بجنورد به جمع معتمدین آن شهرستان پیوست و به عنوان پزشك بهداري بجنورد و سرپرست اداره مذکور خدمت کرد. در همین دوران ساواک او را تحت نظر داشت. گاه تلفن های تهدیدآمیزی به منزل او می‌شد تا از ارتباط وی با مبارزین سیاسی جلوگیری کند. به دستیارانش سپرده بود که بدون تفحص از کسی که ابراز عدم استطاعت مالی می‌کند، وجهی مطالبه نکنند و به یکی از داروخانه‌های بجنورد سپرده بود تا نسخه‌هایی که وی به آنجا ارجاع می‌دهد مجانی بپردازد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دلیل علاقه به ادامه تحصیل به مشهد عزیمت نمود. در سال ۱۳۶۳ به عنوان پزشك عمومي در سازمان منطقه اي بهداري خراسان در بيمارستان دکتر علی شريعتي فعاليت خود را ادامه داد و ضمن خدمت، تحصيلات تخصصی خود را نيز دنبال و دكتراي تخصصي (داخلي) را دريافت كرد. از سال ۱۳۶۵ به عنوان استاديار آزمایشی در دانشگاه علوم پزشكي مشهد مشغول به کار شد و علاوه بر آن در سمت قائم مقام دانشگاه مشغول فعالیت شد. همچنین در پست ها و سمت هاي معاون مالی و اداري، مدير گروه داخلي و پوست بيمارستان امام رضا علیه السلام، رياست بيمارستان امام رضا علیه السلام، معاون درمان و داروي دانشگاه، سرپرستي معاونت امور فرهنگي، مشاور فرهنگی رياست دانشگاه و … خدمات ارزنده اي را ارائه داد. در امور خيريه و كارهاي نیک و پسنديده يد طولايي داشت و بيشتر وقت خود را به خدمت در مراكز و بیمارستان های خيريه و مؤسسات عام المنفعه می‌گذراند و بيماران تهي‌دست و بي بضاعت را عيادت و مداواي رايگان می‌کرد. رسيدگي به يتيمان و خانواده هاي بي‌سرپرست و فراهم كردن لوازم زندگي و پوشاك و خوراك براي خانواده هاي بي بضاعت ازجمله کارهایی بود كه هميشه همراه با خیرین و نيکوكاران انجام مي‌داد و به قول دوستان و آشنايان و همكاران او، دكتر هاشميان تنها كسي بود كه هرگز به کسی نه نمي‌گفت و هر كس از او درخواستی داشت در پاسخ چشم مي‌شنيد. از معدود پزشكاني بود كه نه تنها در علم طب تخصص داشت، بلكه در علوم ديني و فقه نيز مطالعات فراواني داشته و علاقه بسياري به كسب معلومات فقه‌ي از حضور علما و فقهاي ديني داشت. وی یکی از شاگردان برجسته آیت الله محمدباقر حکمت نیا بود. سرانجام در ۲۰ دی ۱۳۸۰ دار فاني را وداع گفت و پیکرش در صحن آزادی حرم مطهر رضوی به خاک سپرده شد.