بایگانی برچسب: پیام معنوی

استاد پناهیان: طبیعت بسیار زیبا است و حضور در طبیعت بکر می‌تواند انسان را در بازگشت به خویشتن و درک فطرت خود کمک کند. نگویید بعضی ها هستندکه حضور در طبیعت هیچ نفع معنوی برایشان ندارد. بله بعضی ها با پیغمبر هم بودند و آدم نشدند. آنها چون به شدت اسیر ت

استاد پناهیان: اگر مهربانی و عفو خدا که به هر بهانه‌ای بر سر و روی ما میبارد نبود، آن وقت می‌فهمیدیم یک گناه کافی است تا انسان به مرز نابودی برسد و دومینوی سقوط آغاز شود.

استاد پناهیان: چقدر لذت بخش است از زبان اباعبدالله الحسین (ع) با خدا مناجات کنیم. من همیشه در دعای عرفه گفته‌ام: خدایا! من نیامده ام دعا بخوانم، آمده ام دعا خواندن امام حسین را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با ناله های او هم‌نوا بشوم. لابد هر

استاد پناهیان: ما زندگی خود را با بازی شروع می‌کنیم. آنچه در بازی های دوران کودکی وجود دارد تماما در طول زندگی ما جاری است. معماها، تلاش‌ها، هیجان‌ها، رقابت‌ها، قهرها و آشتی ها و ... زندگی ما را شبیه بازی های کودکانه می‌کند. اما مهمترین درسی که باید

استاد پناهیان: شهادت فرصتی است برای رسوایی دل‌های عاشق و آگاهی مردم از خوبی های خوبانی که گمنام بوده‌اند و محل اثبات صداقت و شجاعت مدافعان حق است.

استاد پناهیان: مسجد محل رفاقت مومنین است. کسی که اهل مسجد می‌شود با دریافت انرژی مثبت از دوستانش، زندگی بهتری خواهد داشت. معمولا غیر مسجدی ها منفی باف ترند.

استاد پناهیان: هنگام تنهایی بهتر می‌توان خود را یافت، همچنان که بیشتر می‌شود خود را باخت. هنگام تنهایی زمان جمع آوری امتیازات کلان و نیز زمان از دست دادن امتیازات فراوان است. بهترین زمان تنهایی، برای بدست آوردن امتیازات فراوان، سحر است. سحر می‌توان ت

استاد پناهیان: مهمترین علامت بلوغ اکتسابی انسان درک زمان است. اینکه آدم بتواند عبور زمان و سرعت آن را بفهمد، قیمت آن را درک کند و بداند این زمان به پایان خواهد رسید، برای رسیدن به این بلوغ باید به زمان احترام گذاشت و منظم زندگی کرد و برای هر کاری زما

استاد پناهیان: کودکی و بسیاری از حالات با صفای آن الگویی برای کمال انسان است. کینه به دل نگرفتن، زود نگریستن، ایمان آنها به روزی رسان بودن پدر و مادر و بسیاری از خوبی های دیگر در کودکان، الگویی برای اوج معنویت است. از دست دادن صفای دوران کودکی مانند

استاد پناهیان: موقع عصبانیت فرزندانتان را تنبیه یا موعظه نکنید، چون او تصور می‌کند شما دارید عصبانیت خود را ارضاء می‌کنید؛ نه آنکه از یک حقیقت با ارزش سخن می‌گویید و در مقابل عصابیت شما بیشتر به دنبال فرار کردن از تنبیه است تا تنبه یافتن.