در مدرسه علمیه حاج شیخ مجتهد اولیائی کاشمر، دوره‌های مقدماتی و سطح را به پایان رساند. پس از فوت پدر ارث قابل توجهی نصیبش شد ولی از آنجا که به مال و ذخایر دنیوی بی اعتنا بود همه را صرف احیای معارف قرآن و عترت و طلاب علوم دینی و افراد مستحق نمود. در ۲۵ سالگی برای تکمیل تحصیلات در مشهد سکونت گزید و از محضر آیت الله شیخ هاشم قزوینی، میرزا جواد آقا تهرانی و همچنین از درس خارج میرزا حسنعلی مروارید استفاده برد.

او از خطیبان بزرگ معاصر حوزه علمیه مشهد محسوب می‌شد و دروس و جلسات درس اخلاق او در مدرسه سعادت و سلیمانیه و برخی از منازل مؤمنین مشهد مثال زدنی بود. از مدافعان انقلاب اسلامی و امام بود و این را می‌توان در دعاهایش که در پایان جلسات درسش داشت و نوارهای آن موجود است، فهمید. منظومه هایی عرفانی از ادیب دوم به جای مانده که عبارت‌اند از: آیین‌نامه، آسایش نامه، حدیث جان و جانان، ستایش‌نامه، طریقت نامه، فیروزی جاوید، گوهر تابنده، مجمع راز و منبع نیاز، یعقوبیه / در نثر: تاریخ ادبیات عرب، تاریخ ادبیات ایران (تا حکیم ناصرخسرو)، تابش جان و بینش روان (در حکمت الهی)، البدایه و النهایه (در حکمت)، گوهرنامه و رساله قافیه، آرایش سخن (در علم بدیع) و… از شاگردان به نام وی می‌توان به آیت الله سید علی سیستانی، آیت الله واعظ طبسی، دکتر محمد جعفر جعفری لنگرودی، دکتر مهدی محقق و… اشاره کرد. سرانجام در ۲۱ آذر ۱۳۵۵ در ۸۱ سالگی بدرود حیات گفت و در زاویه غربی صحن انقلاب اسلامی دفن گردید.