نگارخانه

استاد پناهیان: اینکه اگر کسی خدا را فراموش کند، خود را نیز فراموش خواهد کرد؛ بدترین بلایی است که می‌تواند بر سر انسان بیاید. خودفراموشی وضعیتی است که هیچ انسان خودخواهی حاضر نیست بپذیرد. اگر خودت را فراموش کنی هیچگاه نمی‌توانی برای حفظ منافعت قدمی بر

استاد پناهیان: تخصص بدون تعهد مانند ماشین بدون فرمان است که ممکن است به هر دره‌ای پرتاب شود؛ و علم بدون عمل مانند ماشین بدون چرخ است که هیچ کسی را به جایی نمی‌رساند؛ و عقل بدون عشق مانند ماشینی است با بهترین توانایی‌ها ولی بدون بنزین که تا ابد متوقف

استاد پناهیان: دنیا جای خوبی است چون انسان عاشق می‌شود و جای بدی است چون جای عشق بازی نیست؛ تنها در آخرت است که می‌توان عشق جاودانه داشت. دنیا مانند مغازه‌ای است که انتخاب و خرید می‌کنی و آخرت خانه توست که انتخاب و خرید هایت را برایت می‌آورند و از آن

استاد پناهیان: اگر می‌توانستیم ببینیم، با همه اختیار و آزادی که داریم، چگونه هر لحظه تحت هزاران تدبیر و تقدیر پیچیده پروردگار قرار داریم، که هم ما را حفظ می‌کنند و هم در مسیر خاص متناسب با ما قرارمان می‌دهند، از خدا حساب می‌بردیم و در مقابل مقام ربوب

استاد پناهیان: کسانی که اولیا خدا را عمیقا دوست دارند از ذکرشان واقعا لذت می‌برند و مهم‌ترین آروزیشان دیدن آنها و با آنها بودن است و خوشبخت‌ترین آدم های روی زمینند. چون هر چه دیگران به مرگ نزدیک می‌شوند از دوست داشتنی‌هایشان فاصله می‌گیرند و افسرده م

استاد پناهیان: دوست داشتن آدم‌های بزرگ، انسان را بزرگ می‌کند و دوست داشتن آدم‌های نورانی به انسان نورانیت می‌دهد. اثر وضعی محبوب، آنقدر زیاد است که انسان باید مراقب باشد مبادا به افراد بی‌ارزش علاقه پیدا کند.

استاد پناهیان: قدرت انسان آنقدر زیاد است که می‌تواند باعظمت‌ترین تغییرات را در عالم ایجاد کند، با عظمت‌ترین تغییر در عالم تغییر نظر خداست. انسان می‌تواند با استغفار خدای قهار را از خود راضی کند؛ و با گناه، نظر خدای مهربان را به خود تغییر دهد و با دعا

استاد پناهیان: آدم‌ها زمانی از بدی‌های یکدیگر اذیت می‌شوند که عیب‌های خودشان را نبینند؛ اگر آدم شدیدا به دنبال درمان بیماری‌های روحی و رفتاری خودش باشد، دیگر از بیماری‌های دیگران آزرده نمی‌شود و او را هم دردمندی همچون خودش می‌داند. در بیمارستان، بیما

استاد پناهیان: دیدن مانند غذا خوردن است، هر چیزی را ببینی گویی آن را میل می‌کنی. خدا فرموده است انسان باید به طعام خود نگاه کند. یعنی ببیند چه چیزی وارد روحش می‌شود. دیدن، عبور صحنه‌ها از مقابل چشم ما نیست. هر چیزی را می‌بینیم با همه آلودگی‌ها و پایک

استاد پناهیان: کافی است مثبت‌نگر باشیم آنگاه دائما خود را غرق در نعمت‌های خدا می‌بینیم و خدا سرشار از مهربانی خواهیم یافت، در این صورت است که رشد می‌کنیم.