کار ویژه

تا کنون دو اصل مردمی بودن و لزوم مشارکت حداکثری در کار فرهنگی را مرور کرده ایم. تا اینجا توانسته ایم برای افراد مختلف نفش های مناسب تعریف کنیم و با تقسیم درست مسئولیت، همراهی مختلفی را در کار های‌مان مشارکت دهیم. #حلقه_های_میانی

اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ وطَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَی القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین. خدایا، در این ماه از گناهانم شست وشویم ده و از عیب ها پاکم کن و دلم را به پرهیزکاری دل ها آزمایش کن، ای نادیده

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین. خدایا بگشا به رویم در این ماه درهای فضلت وفرود آر برایم در آن برکاتت ر

۳. تقسیم کار باید متناسب با علایق و قابلیت های افراد باشد تا دچار فرسودگی نشوند. ۴. نقش دادن به دیگران مشروط بر تهیه و ارائه یک «طرح رشد» به ایشان است. طرح رشد یعنی نقش دادن به صورتی که در آن امکان پیشرفت و تحرک برای افراد باشد و افراد بدانند که اگر

اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الی مَرْضاتِکَ دلیلاً ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی حَوائِجَ الطّالِبین. خدایا، در این ماه برای من به سوی خشنودی ات دلیلی قرار ده و برای شیطان راهی به سوی من قرار مده

نکاتی درباره تقسیم کار و طبیعی شدن مشارکت که منجر به نتیجه مطلوب می‌شود؛ که عبارتند از: ۱.تقسیم کار مبتنی بر نیاز واقعی و ضرورت های اصلی؛ هدف از تقسیم کار، تسریع و تعمیق کار است. ۲. اگر تقسیم کار ما نمایشی و تشریفاتی باشد، کار خراب می‌شود و صرفا مو

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ الجِنانِ واغْلِقْ عَنّی فیهِ أبوابَ النّیرانِ وَوَفّقْنی فیهِ لِتِلاوَةِ القرآنِ یا مُنَزّلِ السّکینةِ فی قُلوبِ المؤمِنین. خدایا، در این ماه درهای بهشت هایت را به رویم بگشا و درهای آتش دوزخ را به روزیم ببند و به تلا